Którego „czarującego” KANIBALA Vaseem Khan zabrałby ze sobą na bezludną wyspę?

Zawsze mam cztery książki w zanadrzu. Książkę do łazienki, książkę do pociągu, książkę do czytania przy łóżku i audiobooka do samochodu. Aktualnie czytam: „Zimową robotę” fińskiego pisarza Anttiego Tuomainena – mroczny, komediowy kawałek europejskiego noiru o mężczyźnie przewożącym sofę przez kraj; „Płonące pola”, historyczną powieść kryminalną Abira Mukherjee rozgrywającą się w Kalkucie, oraz „Ministerstwo czasu” Kaliane Bradley, współczesny romans o podróżach w czasie.

Słucham też, jak Hugh Bonneville opowiada o oryginalnych opowiadaniach o Sherlocku Holmesie. Genialne! (Kiedyś spotkałem Benedicta Cumberbatcha , odtwórcę roli Holmesa w serialu Sherlock, w pubie na wyspie Wight. Moja żona zmusiła go do pozowania do selfie. Był bardzo miły. Historia prawdziwa.)

Milczenie owiec Thomasa Harrisa – pięknie napisana powieść z idealnym połączeniem fabuły i postaci. Nawet imiona są idealne – od Clarice Starling, ambitnej agentki FBI , przez Buffalo Billa, seryjnego mordercę, po Hannibala „Kanibala” Lectera.

Czy mogę zabrać Hannibala na bezludną wyspę? Jest kulturalny, czarujący, dobrze ubrany i hiperinteligentny. Czego chcieć więcej? (A on cię zabija i zjada wątrobę tylko wtedy, gdy jesteś niegrzeczny). Absolutny gentleman.

Książki, które przekonały mnie do zostania pisarzem, to nieżyjące już powieści wielkiego sir Terry'ego Pratchetta o Świecie Dysku, zwłaszcza „Strażnicy! Strażnicy!” o grupie nieszczęsnych średniowiecznych policjantów walczących ze… smokami.

Przekonali mnie do napisania mojej pierwszej książki, komiksu fantasy, w wieku 17 lat. Był jeden mały problem – książka była do bani. Niemniej jednak, naprowadziła mnie na właściwą drogę i po tych wszystkich latach, w mojej twórczości, zwłaszcza w suchych obserwacjach Q na temat współczesnego świata w „Quantum Of Menace”, można dostrzec sarkastyczne spojrzenie Pratchetta na współczesne społeczeństwo.

Po trzydziestce sporządziłem listę 100 najwspanialszych powieści, jakie kiedykolwiek napisano, a potem spędziłem pięć lat na ich czytaniu. Niektóre z nich nauczyły mnie bardzo wiele o pisaniu, jak choćby „Śpiew ptaków” Sebastiana Faulksa czy „Wilczy dwór” Hilary Mantel. Inne były po prostu do kitu. Jedną z nich naprawdę nie lubiłem – „Nagi lunch” Williama S. Burroughsa. Nadal nie jestem pewien, o czym była.